Onder t'appelen schillen

De moeder zat applen te schellen
Mein huishouwing dacht ze wordt groot
Ik heb er genoeg mee te stellen
Al het ook mien man goed zien brood

Ze zag ze um de taofel daor zitten
Zes kienders - en aorige trop
Ze speulden heel zuut met de pitten
Went ielk had zien appeltje al op

Zij zag op hun wengskes en kleurtje
Deur t'heldere lamplicht bestraold
Nee dacht ze , gen één bellefleurtje
Da daor ien de verte bij haolt

Toen de oudste , het krullige Mientje
Veur ielk nog en appeltje vroeg
Gaf ze aonstonds weer en hellef dozientje
Moar nou , zei ze nou is t'genoeg

Zij had met die zes wa te stellen
De zurg van'en moeder is groot
Toen rustte ze en bietje van t'schellen
Lei efkes de hand ien den schoot

En t'heufd kwiem veurover gebogen
En t'schiemerde haor veur t'gezicht
Toen viel'et gordientje der oogen
Zoo zwaor van den slaop zachtjes dicht

Zoo zat ze daor nog geen minuutje
Of de ondeugenden hadden t'gezien
Eén lei , st ! den vinger op t'snuutje
En fluisterde de andren wat ien

En elk dee de schoen van de vuutjes
Liep langzaom en stil naor haor toe
En vroeg dan heel zuutjes , heel zuutjes
Zeg , mag k'nog 'en appeltje moz ?

As moeder dan slaopende knikte
Alschoon ze noks heurde en niks zag
Nam ielk da veur jao op en pikte
Een appel en schoot ien den lach
            -------------------------