Moederken der bloemen

Ik kijk zo dikwijls door het raam
Terwijl je op je stok gebogen
Weer weggaat na t'halfuurtje saam
En telkens roepen dan mijn ogen
Wat onvoldoende werd gezeid
Wat in de nuchterheid der dagen
Geen stem vond dan thans die der spijt
Ik reikhalsde tot de laatste hage
Je gans aan mijn gezicht onttrok
Jij die nooit kwam om te strelen
Ik die je sla thans met je stok
Hoevele keren nog , hoevele
Vraag ik , zal ik daar mogen staan
Tot ik het al , Hemel en Leie
De mooie buurt zie ondergaan
In een wasem van eenzaam schreien ?

Je bent vandaag weder gekomen
Je hebt weerom iets nieuws bedacht
Je had des nachts iets liggen dromen
En t'reeds tot uitvoering gebracht
Het zaad besteld dat van de zomer
De tuin vol bloemen van je staat
De tuin van mij , je kale dromer
Mijn vrouw met een verveeld gelaat
Had even iets tegen dat "krijgen"
Ik zag je weder door het venster gaan
Gebukter steeds door d'ijle twijgen
Ik stond me met je stok te slaan

Voor als je eenmaal niet meer bent
Heb jij gezorgd eeuwige lent
Dat je nog altijd om die hage
Zult blijven komen op mijn vragen
Dat ik tot honderd zoete bloemen
Altoos je naam zal kunnen noemen
O mijn oud moederken , je vindt
Ook jij , daar tot het eind je kind
         -----------------------