Het zijn droeve tijden

Het zijn droeve tijden als de oorlog woedt
Als men mensen slacht lijk dieren
Als mensenbloed bij beken vloeit
Als wreed en liefde liggen geboeid
Als haat en kwaad
Als nood en dood
Grijnzen en vloeken en tieren

Waar is nu toch mijn arme man
Ik verga van angst
Ik sterf er van
Ach wat verschil met vroeger jaar
We zaten hier zo blij te gaar
Bij t'wiegje van ons eerste kind
Door ons beiden bemind

Ach god ach god
Heb medelij met mijn bitter lot
Hoor zeg t'dochtertje
Moeder lief ik heb vader geschreven
Een schonen brief
En dat wij hem zo gaarne zien
En dat gij toch zo droevig zijt
En dat ik dan ook dikwijls krijt

De moeder aanhoort t'eenvoudig gedicht
En grijpt uit de wieg t'onozele wicht
En roept en snikt o heer o heer
Geef ons mijn man en uw vader weer
Terwijl de moeder aan t'bidden was
Terwijl het meisje haar briefje las
Terwijl het jongentje reed en liep
Terwijl het wicht in het wiegje sliep
Daar verre in t'vreemde verwoeste land
Gelegen aan de eenzame kant
Met doorboorde borst en hijgend van dorst
Daar lag de vader te sterven