Het brood

Hij die de broden snijdt aan blanke sneden
Vol aandacht en ze in liefde reikt aan haar
Die aan zijn tafel , nedrig en tevreden
De gaven aanneemt met een stil gebaar

Hij hongert naar volkomene bevrijding
Van wat de ziel meer nog dan lichaam deert
En voelt , dat nu een vrede en teedre wijding
Op lichte vleugels langs zijn dromen scheert

Zijn ogen dwalen langs de stille dingen
Die staan ten dis in de oude regelmaat
Hij voelt zich leven van herinneringen
Wier warme bloedstroom hem door t'harte gaat

Hij peinst ontroerd , aan t'ongemeten koren
Wier gouden golf onze aarde wijd bestroomt
Aan de arbeid van de maaiers in de voren
Die het verwint en binnen schuren toomt

Aan t'werk der bakkers bij den blakende oven
Des snachts als t'buiten koel is en verstild
Zij smakken t'deeg neer , meel komt gestoven
En horen hoe de eentonige krekel trilt

Hij neemt van heel den zegen dezer aarde
Een deel - hoe klein , maar onvervreemdbaar t'zijn
En houdt zichzelf van meer noch minder waarde
Dan al wat leeft onder den zonneschijn

En o , dat hij nu nimmermeer vergete
De makkerschap , die in elk wezen school
Hij glimlacht , en hij weet bij iedere bete
Zijn tijdelijkheid gevoed door dit symbool
            -----------------------------------------