De rouwdag der ontgraven helden

De klokken luiden over dood
En t'verdriet in t'dorp was groot
Een stoet trok de straten voorbij
Iedereen had medelij
De lijkkisten waren vooraan
Wat kon ik daaruit verstaan
Die vielen op t'veld van eer
Bracht men naar hun dorpje weer

Refrein
Eenieder die weende teer
En knielde voor de helden neer
Die vielen als martelaar
In het groot gevaar
Geen mens was zonder verdriet
En toen men het graf verliet
Voelde elk in zijn harte berouw
Met het kind en de vrouw

t'Was droevig in het openbaar
Voor elke familieschaar
Ach moedertje sprak een lief kind
k'Heb hem toch zo teer bemind
De stoet naderde aangedaan
En toen men op t'graf kwam staan
Toen zuchtte het meisje klein
Moeder , zou het vader wel zijn ?

Refrein

Die woorden die troffen de vrouw
En zij sprak tot t'kind vol rouw
Uw vader gaf t'leven ten pand
Voor de vrijheid van ons land
De moeder weende vol verdriet
En hetgeen men verder ziet
Het meisje zuchtte zo straf
Laat mij bij vader in t'graf

Refrein
          -----------------------