Ik heb een junk gesproken op de oude gracht 
Die, als gewoonlijk, de nacht 
Weer op de grond had doorgebracht 
Zijn stem klonk toonloos en heel mat 
Toen hij vroeg: "Mag ik wat van jouw patat" 
Ik zei 'Nee' en ik liep door 
Maar die stem kwam me zo bekend voor 
Van wie was die stem, die uitgebluste stem 
Vroeger klonk hij anders maar het was dezelfde stem 
En met een schok wist ik het weer, het was Ben 

Ben speelde bas in onze band 
'The End' heette de band 
Het was een heel treurige band 
Wij waren doem en onbekend 
Wij waren depri en verbitterd in die dagen 
En waarom, dat moet je mij nu niet meer vragen 
Ben had mij blijkbaar ook herkend 
Want hij riep mij na: "Vincent 
Wij zaten samen in een band 
En 'The End' heette de band 
En bij 'The End' is het toen allemaal begonnen" 
Ik zei: "Nee Ben, we hebben al onze ellende zelf verzonnen" 

Ik liet hem staan, daar op de gracht 
En ik wist dat hij vannacht 
Ook weer op de grond zou moeten slapen 
En een hulpverlener zal hem morgen wel oprapen 
Als hij dan maar niet vloekt