Ze was verbaasd dat de man die ze goed dacht te kennen,
van d'r werk en daarna zichzelf verzonnen had.

Het was een kant van de man waar ze nooit aan zou wennen,
geen licht meer op straat ze is alleen in de donkere stad.

In de stad die te groot was,
ze niet als de dood was te open en bloot was.
Maar dat nooit aan haar lag,
omdat ze niet wilde zien maar geloven wat ze zag.

Ze had gedacht dat nu nou ze ouder en wijs was,
de tijd wel voorbij was dat 'r tegenzat.

Maar de glans die ze aanzag voor goud dat was regen,
geen glans meer op straat alleen in de glasloze straat.

In de stad die te groot was,
ze niet als de dood was te open en bloot was.
Maar dat nooit aan haar lag,
omdat ze niet wilde zien maar geloven wat ze zag.

Verrast door zichzelf dat ze leeg en alleen is,
terwijl ze het stiekum wel wist.
Ze had zich vaak voorgenomen hier nooit meer te komen,
maar 'm even zo vaak gemist.
Ze had 'm willen vertellen haar niet meer te bellen,
maar steeds had ze anders beslist.

Ze hoort van achter haar naam en ze gaat sneller lopen,
boos op zichzelf omdat ze niets heeft doorgehad.

Ondanks alle verhalen gewoon blijven hopen,
geen hoop meer op straat in de hopeloze stad.

In de stad die te groot was,
ze niet als de dood was te open en bloot was.
Maar dat nooit aan haar lag,
omdat ze niet wilde zien maar geloven wat ze zag.

Ze waant zich alleen als ze kijkt naar zichzelf,
in de speigel van water op straat.
Ze bedenkt hoe ze ooit zeker wist dat ze nooit,
maar daarvoor  is het nu te laat.
Ze besluit daar die nacht dat ze niets meer verwacht,
omdat het al eeuwen zo gaat.

Omdat het al eeuwenlang zo gaat.
Omdat het eeuwen al zo gaat.
Omdat het eeuwen al zo gaat.


(c) Tekst en Muziek: Richard Kemper en Remco Veldhuis