Ze viel voor z’n lach, z’n kijk op het leven, de vele gezichten die hij geschreven
Z’n chaos die meeliep, z’n broeder-compaan, hij zingend met haar op de tafel ging staan

Met het groeien der jaren slijten verhalen, van wat je verwacht van mooie idealen
Dan zat hij zo stil naar buiten te kijken, wachtend op iets dat z’n beeld zou verrijken

En kwam hij ’s nachts thuis in sombere buien, z’n maag al de droefheid naar buiten deed spuien
Dan hield zij hem vast en noemde hem kleine, wat je ook doet, voor altijd de mijne

Voor altijd de mijne, voor altijd de mijne, voor altijd de mijne
Wat je ook doet, voor altijd de mijne

En zag hij de leegte achter iedere boom staan, gezicht van de wereld keek hem als een fantoom aan
Dan zei ze: ‘Fantomen, ik laat ze verdwijnen’, geloof maar in mij, voor altijd de mijne

Voor altijd de mijne, voor altijd de mijne, voor altijd de mijne
Wat je ook doet, voor altijd de mijne

De bladeren vallen als wilden zij zeggen, dat hij in de herfst van zijn leven niet uit gaat leggen
Dat hij haar zo lief heeft, maar z’n woorden begraven, omdat z’n strot veel te droog is of te nat van het laven

’s Nachts in z’n bed in de schaduw van z’n leven, schaamt hij zich voor wat hij niet heeft gegeven
En vlak voor de slaap komt denkt hij mijn kleine, al zeg ik het niet,  voor altijd de mijne

Voor altijd de mijne, voor altijd de mijne, voor altijd de mijne
Wat je ook doet, voor altijd de mijne