Een zondagsherfst, de bladeren zwerven langzaam naar benêe
Het regenwoud regeert het land voor even
Ik zeg: ‘Zo wil ik vallen, val jij met me mee’
Samen, samen, samen
Zweven

Kijkend in de spiegel, zie ik jouw ogen in mijn gezicht
De kleur van weemoed rust in onze haren
Tijdloos staan wij daar, als een woord in een gedicht
Samen, samen, samen
Staren

En zwijg maar als je zwijgen wilt
Schuil maar als je schuilen wilt
Schreeuw maar als je schreeuwen wilt
Huil maar als je huilen wilt
Je bent nooit meer alleen
Nee nooit meer alleen
Nee nooit meer
Maar altijd samen, samen, samen

Al de vragen die wij hebben worden nooit gesteld
Het antwoord zou de vraag voorgoed bederven
Ik lees de zin die dagelijks in je dagboek wordt vermeld
Samen, samen, samen
Sterven