T’is al langeleeje, wè tachtug jaer, toen wier t’n hebore Arjean van Pier T’was van z’n jeugd a un nochtere vent en z’n moeder zei oaltied Arjean je deug voe hin cent
refr t’was arjean, arjean, arjean van pier
En omdat t’n zô stom was deeje de mèèsen um deur de wind, Arjean, ren us om un pak spiekerzead en Arjean die ren ‘n azzun kind En op de leeftied van dertug, toen kreeg ‘n verkeer, mie Kee van TerNisse, die woog onderd kilo nie minder en nie meer
refr t’was arjean, arjean, arjean van pier
En iedere n’éévend  om zeven ure, fiets’n die nih TerNisse toe, mè néjuh zeventien jaer fietse, toen was’n toch wè un bitje moewuh Ie zei:ôKee, me mott hih trouwe, ja ‘k vind un bitje sneu. ‘k èjuh noe a lang henoeg efietst en ik bin ut toch wè strontbeu
refr t’was arjean, arjean, arjean van pier
Noe weun t’n in Poelwijk, séémen bie moe Kee, en de mèèsen roepe nog oaltied:ôArjean zing nog us mee
refr t’was arjean, arjean, arjean van pier