Daar staat mijn vader,
zijn handen op zijn rug.
Iedere avond na 't eten,
kijkt hij naar de horizon.
En ik roep zijn naam,
Vanaf het terras,
bij het huis.
Hij kijkt om, ik maak een foto van hem.
En ik zie aan zijn gezicht, dat hij ouder is geworden.
iedereen werd ouder,
behalve hij.
Een trotse grijze man,
de vader van 1 dochter.
Die voor hem nooit zal veranderen,
met de tijd.
Zijn dochter die hij die keer vond,
toen zij haar leven, 
niet meer wilde.
Ondanks zijn onmacht,
al die tijd heeft lief gehad.
De angst is na jaren pas,
uit zijn blik verdwenen.
Maar als ik naar hem kijk, 
zie ik, 
hoe verdwaald ik was.

Daar staat mijn vader,
kijkend naar de horizon.
Foto in mijn hand,
precies zoals ik hem ken.
En het eerste wat ik denk,
dit is een mooie foto.
Voor als hij er niet meer zal zijn.
Ik berg de foto op, ver weg
samen met de tijd.