Als ik ’s zomers in de tuin zit en de zon prikt door het lover,
voel ik soms opeens een vaag en onbestemd gemis.
Insecten zoemen traag voorbij
en alles lijkt zo warm en blij,
maar ergens treurt er iets in mij
en nooit kom ik erachter wat dat is.

Zou het de tijd zijn die het leven steeds meer vaart geeft,
terwijl je vroeger haast niet wist dat tijd bestond?
De schoolvakantie, al die weken
die haast zonder einde leken,
vriendjes, voetbal, apenstreken,
kikkers vangen in de beken
en je benen bruin, je haren blond.

Als ik lekker in mijn tuin zit, in mijn nakie, in de schaduw,
bekijk ik soms mijn lichaam en de staat waarin dat is.
Geen reden tot opschepperij:
er kwamen spek en rimpels bij,
maar zo is het goed, het hoort bij mij.
En toch, waarom voel ik dan dat gemis?

Zou het de wereld zijn die ongemerkt verandert
en waar jouw invloed elke dag wat kleiner wordt?
Terwijl je altijd het gevoel had
dat jouw leven echt een doel had,
dat je op de juiste stoel zat,
dat je invloed op de boel had,
maar het eindigt met een zes op je rapport.

Als ik ’s avonds in mijn tuin zit, waar de zon haast is vertrokken
en het licht gaat langzaam wijken voor de eerste duisternis,
de vogels zwijgen een voor een,
ik kijk tevreden om me heen.
Een kalm geluk, het is zo sereen
en toch knaagt er nog steeds een vaag gemis.

Zou het het leven zijn dat altijd iets geheim houdt,
dat je het zicht beneemt op waar het echt om gaat?
Een doelloze ontdekkingstocht,
de zin, de waarheid die je zocht,
maar die verdwijnt na elke bocht
en die je nooit echt vinden mocht
en alle vragen die het leven open laat.

Als ik ’s avonds in mijn tuin zit en de maan beschijnt de daken
en ik zie de sterren die al eeuwenlang bestaan,
denk ik soms: ‘Ik zou een lied over gemis moeten gaan maken.’
Maar zolang niet helder is
wat ik dan in feite mis,
blijf ik kijken naar de hemel en begin er nog niet aan.