Ik was pas vier toen ik naar Ederveen verhuisde
en in 't begin was ik verschrikkelijk alleen
ik was de stad gewend, met kermis
circus, trams en bioscopen
en nu alleen maar gras en wolken
vee en sloten om me heen.

't Was '48 toen mijn ouders gingen scheiden
we waren arm, het meeste was nog op de bon
mijn moeder vond een baan als huishoudster
om voor ons twee te zorgen
waarna de tijd die ik
'de perenbloesemjaren' noem, begon.

De tijd van perenbloesem
was een tijd van onvervuld verlangen
zonder rechten, zonder eisen
want die had je niet als kind.

Je moest naar school en naar de kerk
met zijn psalmen en gezangen
waar de God der wrake heerste
met een ijzig schrikbewind.

Volgens de dominee was God ook goedertieren
omdat voor christenen de hemel openstond.
Toen ik hem vroeg of dat dan ook gold voor de dieren
was 't antwoord: Nee!
Dat vond 'k zo zielig voor m'n hond.

Ederveen. Gereformeerd en vaak bekrompen.
Elke dag een dik uur lopen
naar de school van meester Spek
op mijn stugge, houten, blankgeschuurde klompen
en het zakje boterhammen
aan een koordje rond m'n nek.
Ederveen.

De tijd van perenbloesem
was toch ook een tijd van licht en ruimte
elk seizoen zijn eigen geuren
gras en bloemen, hooi en mest.

De tijd bestond wel, maar toch anders
alles had zijn eigen tempo
ieder dier zijn eigen plek
een stal, een kooi, een hok, een nest.

Als ik uit school kwam, was mijn moeder daar. Dan
had ze
altijd de thee op het waxinelichtje staan.
Ze hield van mij. Maar voor het dorp bleef ze 'die stadse'
die schoenen droeg en van haar man af was gegaan.




Ederveen. Een beetje stug en achterdochtig
tussen de velden vol met koeien, bieten
aardappels en graan
je kon zo lieflijk zijn en tevens zo hardvochtig
voor wie er plotseling alleen
met zijn problemen kwam te staan.
Ederveen.

Die tijd van perenbloesem
heeft mijn toekomst fundament gegeven
maar de wereld van mijn moeder
zakte weg in een moeras.

Ze had geen keuze, maar het was
beslist niet haar idee van leven
maar dat snapte ik pas lang
nadat ze overleden was.

Vlak na de oorlog was gescheiden zijn een schande
en ook om mij zal ze de stad wel zijn ontvlucht.
Maar toen het noodlot haar in Ederveen liet stranden
moet ze vaak hebben gedacht: oh god
ik stik in dit gehucht.

Ederveen. Het dorpste dorp onder de dorpen.
Ik heb er lezen, schrijven rekenen
en schuldbesef geleerd
en echt, de goeie kanten heb ik nooit verworpen
maar ik weet wel, als God bestaat
dan is hij niet gereformeerd.