Misschien vind je het gek, mijn schat, maar ik ben er overheen.
Ik ben opeens niets zielig meer en ik voel me niet alleen.
Wanneer ik aan je denk, komt er geen gif meer in mijn bloed.
Ik vraag me niet meer af waar je nu bent en wat je doet
en of je meer met hem kan lachen dan met mij
en of ik minder, net zo goed of beter vrij
en of ik jou misschien met hem zou moeten delen.
Ik ben er overheen, het kan me niet meer schelen.

Ik zie mezelf weer als de man die ik nu ben:
niet meer de jongste, maar van binnen nog een kind
en die misschien de ware ooit nog wel eens vindt.
En als dat niet gebeurt,
dan ook maar niet getreurd,
dan leef ik verder met mezelf. Nou én?

Ik heb je vaak gemist, mijn schat, ook toen je hier nog was,
vooral als ik de onrust in je lieve ogen las.
Je wilde zo graag verder, maar voor mij was het ver genoeg.
Ik heb genoeg gefeest en ook geen zin meer in de kroeg,
want ik had jou en dat was alles wat ik wou.
En jij had mij, maar dat was niet genoeg voor jou.
Maar het is waar: de tijd laat alle wonden helen.
Ik ben er overheen, het kan me niet meer schelen.

Ik wil mezelf zien als de man die ik straks ben:
nog steeds een dromer en nog o zo veel van plan,
niet met pensioen, maar ik wil doorgaan als het kan.
En als het anders gaat
dan mij voor ogen staat,
haal ik mijn schouders op en zeg: ‘Nou én!’

O schat, ik heb vaak liefgehad en ook wel eens gehaat.
Vooral als je verlaten wordt, heb je het soms te kwaad.
Maar nu ik ouder ben, begrijp ik beter hoe het werkt:
met elke nieuwe liefde wordt het ego wat gesterkt.
En nu jouw ego er weer even tegen kan,
merk ik: het mijne heeft er ook wel voordeel van.
Want met mezelf blijk ik me echt niet te vervelen.
Ik ben er overheen, het kan me niet meer schelen.

Ik kan mezelf zien als de sukkel die ik ben:
geen gouden bruiloft en geen levenslange band,
wat oude vrienden en een trouwe rechterhand
en net als iedereen
fundamenteel alleen.
Maar dat vergeet ik telkens weer. Nou én?