Ze is al oud, ze zit alleen
en er is niemand die in 't weekend op bezoek komt.
Haar zoon niet meet, haar dochter niet
het lijkt alsof de eenzaamheid uit elke hoek komt.
Nooit eens een kaart, nooit meer een brief
nooit eens een stem die zegt: ' Wat vind ik je toch lief. '
Ze heft een flat in Amstelveen
de stilte fluistert om haar heen.
Ze is niet arm, maar ze is moederziel alleen.

De telefoon rinkelt niet meer
ze zou niet weten wie ze nog zou moeten bellen
Haar man is dood, al achttien jaar.
Er is geen mens die haar nog iets heeft te vertellen;
nooit een gesprek, nooit meer en lach
ze kijkt tv een groot deel van de dag.
Ze is niet meer zo goed ter been
de dagen rijgen zich aaneen.
Arm is ze niet, maar zo verschrikkelijk alleen.

Haar haar is grijs, haar blik is dof
ze strompelt langzaam van de keuken naar de suite
ze drinkt haar thee voor de tv.
Geen kleinkind kwam er ooit bij oma op visite.
Eens in de maand de pedicuur
maar die is ook alweer vertrokken na een uur.
Die oude vrouw in Amstelveen
wat moet ze doen, waar moet ze heen.
Arm is ze niet, maar wel alleen - verdomd alleen.

En dat is logisch, want het was altijd een takkewijf
zo koud en hard en ongevoelig als beton.
Zo'n 'kijk maar uit want anders zet ze je te kakken' wijf
die haar echtgenoot kleineerde
en haar kinderen frustreerde
en de boel tiranniseerde waar ze kon.

Zo'n wijf dat elke week wel vier keer bij de kapper zat
en die d'r kinderen naar kostschool had gestuurd
die voor een ander nooit de allerminste aandacht had.
Die iedereen manipuleerde
't personeel bespioneerde
oh, die teef terroriseerde heel de buurt.
En nu is ze aan het einde van haar leven
opgebrand en uitgeluld
eigen schuld en dikke bult
want het is altijd een takkewijf gebleven.