Op de tafel zie ik weer een foto staan
’t Is een foto van m’n vader en die kijkt me lachend aan
En z’n ogen brengen mij weer naar die tijd
Ik was jong en onbezonnen, hij gaf mij altijd zekerheid
In een tijd van veel geluk en geen gevaar
En als ik eens verdrietig was, stond mijn moeder altijd klaar
En waar zij liep daar scheen altijd de zon
Ze gaf mij al haar liefde, ze gaf alles wat ze kon

Maar dat komt nooit meer, die tijd is nu voorbij
Nee, nee, nee, nooit meer
Maar wat blijft zijn mijn herinneringen
Nooit meer, ik maak de weg nu vrij
Want het verleden kruist het heden voor mij

Ik pak de tafel en de laatste stoel
Het oude huis is net zo leeg, zo leeg als ik mezelf voel
Geluk en liefde laten jullie na
Die herinnering vervult m’n hart zodat ik niet met legen handen sta

Maar dat komt nooit meer, die tijd is nu voorbij
Nooit meer
Maar wat blijft zijn mijn herinneringen
Nooit meer, ik maak de weg nu vrij
Want het verleden kruist het heden voor mij

Ik zie m’n kinderen spelen en geluk vervult mijn hart
Ze geven mij de kracht om door te gaan
Want eens dan komt de tijd, dat zij, beseffen gaan wat ik voor hun zal zijn
Ik zal er altijd zijn!

Nee, nee, nee, nooit meer
Die tijd is nu voorbij
Oh, oh, oh, nooit meer
Maar wat blijft zijn mijn herinneringen
Nooit meer
Ik maak de weg nu vrij 
Want het verleden kruist het heden voor mij

Nee, dat komt nooit meer
Ik maak de weg nu vrij 
Want het verleden kruist het heden
En ook al lijkt het lang geleden
Maar het verleden kruist het heden voor mij