Ik had laatst een verkeerde droom. Gewoon verkeerd bezorgd, dat kan.
Ik had het eerst niet in de gaten.
Een droom over een zaal vol mensen: jong en oud, wel duizend man,
die allemaal in een rolstoel zaten.

Ze hadden zo te zien veel lol,
gelach, gepraat klonk overal.
Ze dansten rolstoelrock ’n roll
en speelden rolstoelbasketbal.

Ik keek wat beter, zag tot mijn schrik:
die jongen in het midden, dat was ik.
Ook in een rolstoel en ik vierde feest,
alsof het nooit anders was geweest.

Ik bleef die hele dag daarna maar denken: ‘Wat betekent dit?’
Toen kwam ik een bekende tegen,
een schoolvriendin van mij, die al jaren in een rolstoel zit,
door een ziekte die ze had gekregen.

Ik weet niet waarom, maar ik heb haar
verteld over mijn droom die nacht,
waarop zij zei: ‘Maar dat is raar,
ik heb precies zo’n droom gehad.

Het was ook op een feest, speciaal voor mij,
maar rolstoelen die waren er niet bij.
Ik heb gedanst, gesprongen en gerend,
alsof ik nooit anders was gewend.’

Klaas Vaak had zich dus mooi vergist. Verkeerde dromen, alle twee.
Hij zou toch beter moeten weten.
Of heeft hij ze expres verwisseld? Moest ik vast wennen aan het idee?
Mocht zij wat zij allemaal niet kan voor één nacht vergeten?