Hjir stean we mei ús trijen yn de keamer fan de oergeunst
we stoarje nei de ruten en we sjogge ús sels
We swaaie mei ús earms en we skoppe mei ús fuotten
mar we komme der net út wa’t wa no is

Doch it ljocht dan út sa hear ik jim dan sizzen,
mar as ik harkje nei jim dan hear ik mysels
en as ik praat tsjin jim dan hear ik dy
en we komme der net út wa’t wa no is

Wa bin ik fan ús trijen, wa bist do fan ús trijen
wa bin ik, wa bist do en wa bin wy

Krekt is ien fan ús fuort gien,
de keamer is no oars,
en as ik dyn han fêsthâld dan fiel ik dy net mear