De ene is een doener,
en de andere een dromer.
Ooit hadden we een bandje,
maar dat kwam niet van de grond.
Wat ons samen houd is meer nog
wat ons scheid dan wat ons bind.
Het gaat van introvert naar septisch
tot een gulle grote mond.
En we lachen om elkander,
als de avond daarom vraagt.
En we geven lik op stuk
aan wie de humor niet verdaagt.
Niet voor de hand liggende vrienden,
in een wekelijks vast decor.
Maandag avond op de Nieuwmarkt
in Café L'etoile du Nord.

Stormvogels in het stamcafé,
één avond zonder kut tv.
We halen zingend mooie tijden terug,
en pissen samen van de brug.
Want morgen is er weer een dag,
en alles stroomt voorbij.

De ene is getrouwd
en de ander al zo vaak.
De derde is een losse,
hij weigert zo'n verbond.
En zo weinig als ze hebben,
het is wat de anderen proberen, 
proberen van elkaar te leren.
Sepsis rust een grote mond. 
En het is niet wie er gelijk heeft,
of wie het meeste weet.
Het is het mooiste verhaal
of het verijst verpakte leed.
Het zijn vrienden voor het leven
maar steeds heel even, hoor ze praten.
Maandagavond, in Cafe L'etoile du Nord.

Stormvogels in de kalme stad,
drie maanden op het oorlogspad.
We halen zingend mooie tijden terug,
en pissen samen van de brug.
Want morgen is er weer een dag,
en alles stroomt voorbij.

De ene is een denker,
en de andere een prater.
Ooit hadden we een bandje,
maar dat kwam niet van de grond.
We lullen over vroeger,
maar we zwijgen over later.
Geheimen hou je voor je.
Die gaan zelden in rond.
Alleen als het echt moet,
als je het echt niet meer kan houden.
Dan vertel je het je vrienden
en dan zit het altijd snor.
Want je laat elkaar niet vallen.
Je bent één door dik en dun.
Maandagavond op de Nieuwmarkt
in Cafe L'etoile du Nord.

Stormvogels tegen sluitingstijd
een wereld zonder narigheid.
We halen zingend mooie tijden terug,
en pissen samen van de brug.
Want morgen is er weer een dag,
en alles stroomt voorbij.
Want morgen is er weer een dag,
en alles stroomt voorbij.