De koning van Swetsanië die had dus wel een vrouw
Maar ze was ongelooflijk lelijk en zo eentje die nooit wou
Haar buik hing op haar enkels en ze had wangen tot haar nek
Ze woog zo’n 180 kilo, ze was scheel en stapelgek
Haar neus was scheefgegroeid en haar gebit groeide omhoog
Ze kon een ridder erop spiezen als ze voorover boog
Haar lippen waren kurk, nee, ze was een waar gedrocht
Geen wonder dat de koning een ander vrouwtje zocht

Hij schreef toen naar de krant: ‘rijkaard zoekt een vrouw’
Hij kon toch ook niet weten, wie daar op schrijven zou
100.000 brieven ontving de koning toen
Probeer dat maar te verbergen, voor die moddervette oen
De koning koos een meisje van amper 19
Hij moest elke keer betalen en niemand mocht het zien
En langzaam maar zeker verdween de schatkist van het land
Door konings geile lusten, in een meisjeshand

Toen het geld dan bijna op was en de koning bijna dood
Was het de koning die vol vrees een tranendal vergoot
Aan zijn vrouw vroeg hij vergeving: ‘ik weet dat ik de dood verdien’
En zijn vrouw vertelde hem dat ze het al lang al had gezien
Van het meisje was geen spoor: ze was geëmigreerd
En de vrouw vroeg aan de koning: ‘én wat heb je dan geleerd?’
En de koning die sprak wijselijk: ‘Je moet je mijden van vrouwen’
En dat Mabel Wisse-Smit nooit vertrouwen