Onze keeshond wilde spelen,
met de poedel van de buren.
Want hij zat zich te vervelen,
en dat duurde nu al uren.
Buurman die niet aardig was,
riep het poedeltje naar binnen.
En hij zei om te beginnen,
is dit vuilnisbakkenras,
ver beneden onze stand,
dus blijf jij maar in je mand.
Onze Keessie had verdriet,
en hij liet zijn oren hangen,
toen zong hij een droevig lied,
luister maar naar zijn gezangen.

Poedeltje zat in haar mand,
en ze hoorde Keessie kwelen,
ze vond het niet eerlijk want,
ze wilde ook graag buiten spelen.
Zij zag Keessie door de ruit,
en ze zwaaide met haar poten,
baasje heeft me opgesloten,
dus ik kan de deur niet uit,
toen kreeg ze een goed idee,
en ze zong met Keessie mee.
Nou dat was een prachtig lied,
dat ze zongen die twee honden,
of geloof je soms van niet,
luister wat die zingen konden.

Alle honden uit de straat,
kregen tranen in de ogen,
het is treurig inderdaad,
dat die twee niet spelen mogen,
weet je wat kom mee we gaan,
met z’n allen ook aan het zingen,
zei de grootste en ze gingen,
achter onze Keessie staan,
en zo zong de hele troep,
bij de buurman op de stoep.
En de buurman was de klos,
hij kreeg kreukels in z’n oren,
want ze zongen er op los,
het was niet om aan te horen.