Marleentje was een jaar of drie
Zij ging vaak spelen met haar popje op de straat
En toe een wagen kwam die plotseling vergeefs nog had geremd
hield zij haar pop krampachtig vastgeklemd
Men lei haar toen in een wit bed
Daar lag ze bleekjes met haar popje in haar arm
Zij kon niet horen wat de dokter tot haar moeder zachtjes zei
en smekend en vol pijn fluisterde zij

Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
zijn de engeltjes soms boos
kijk het slaapt als een roos
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee

Nu slaapt ze stil, maar voor altijd
Haar kleine pop naast haar zoals ze had gevraagd
En in de nacht zit een moeder eenzaam naast een ledigheid
Zij hoort een kinderstem die zachtjes klaagt

Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
zijn de engeltjes soms boos
kijk het slaapt als een roos
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee

Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
zijn de engeltjes soms boos
kijk het slaapt als een roos
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee