Het leek een zorgeloze dag
Een tochtje naar de duinen
Ze zouden fijn gaan wandelen
En door de bossen struinen

“De zeelucht zal je goed doen, schat”, 
Zijn vrouw klonk opgewekt
Hij keek haar aan en had haar lief
Nee, alles leek perfect

Hij zonk in gedachten weg
Zij kwebbelde maar door
Hij hoorde niets maar luisterde
Met een soort van derde oor

Precies op tijd zei hij: “Ja goed”
Toen ze vroeg hoe hij zich voelde
Terwijl ie in gedachten
Al zijn bittere woede koelde

’t Verwende zoontje van zijn baas
Was in de zaak gekomen
Vernederde hem elke dag
Hij vermoordt hem in zijn dromen

Hoe zou hij het gaan aanpakken?
Hem met één schot gevloerd?
En net voordat de dood intreedt
Nog zeggen: “Vuile ploert”

“Wat is ’t hier vredig”, zei zijn vrouw
“Ja nou en of”, zei hij
“Toch lijkt het of je niet geniet
Je bent er niet echt bij”

Nou, hij genoot met volle teugen
Maar dacht toch: “Als ik schiet,
Dan is ie er wel snel van af
Dan lijdt ie bijna niet”.

“Hier, neem een stukje boterkoek”
Ze had een lunchpakket!
“Maar kijk wel uit dat je niet knoeit
Hij is een beetje vet”

“Als ik nou eens een scheermes neem
En zo zijn strot afsnij
De doodsangst in zijn ogen zie
Zijn kop valt al opzij

Het lichaam gaat verslappen
Ja, zo gaat het goed
En langs mijn beide handen stroomt
Zijn vieze, warme bloed”

“Hè, veeg dat nou niet aan je broek!”
Zijn vrouw gaf hem een zet
“Wat ben jij toch een rare, joh
Hier heb je een servet

Denk nou niet steeds aan de zaak
De dag is zo voorbij”
 Zijn vrouw keek hem haast smekend aan
“Toe, doe het dan voor mij?”

Het lukte even, één moment
Genoot hij ongestoord
Maar op de terugweg wist ie het:
De ideale moord!

Hij zou hem stevig vastbinden
En met zijn gore kop
In zijn eigen bad verdrinken
Hij lachte nu hardop!

Ze zei: “Zie je wel, zo’n dag doet goed!”
Maar door zijn lachen heen
Dacht ie plotseling aan haar dood
Zijn hart kromp ineen