Zomaar lezen in een krantje
Zomaar zitten in de trein
Zomaar liggen op een strandje
En verlost zijn van de pijn

Zomaar wilde feesten vieren
Zomaar slenteren op een plein
Zomaar ’s zomers wat tuinieren
En niet weten van de pijn

Ik zou de mensen willen kennen
Die dat kunnen elke dag
Hoe ze hun gedachten temmen
Wil ik weten als dat mag

Je ziet ze in hun tuintje spitten
Of wat pielen aan een plant
Of soms aan het water zitten
Met een hengel in hun hand

Zomaar kijken naar een bootje
Zomaar proeven van de wijn
Zomaar baden in je blootje
En geen spoor meer van de pijn

Zomaar zonder zorgen eten
Zomaar vliegen naar Turijn
Zonder last van je geweten
En ’t liefst zonder die pijn

Ik probeer het nu al jaren
Steeds opnieuw met frisse moed
Ga ik zomaar zitten staren
Maar het gaat nog steeds niet goed

Ja, ik hoor die poes wel spinnen
IK geniet heus wel van dat bos
Maar de pijn zit diep van binnen
En ik kom er niet van los

De gedachten te blokkeren
Nee, ik heb het nooit geleerd
‘k Wil het veel te graag proberen
En dus blijft het geforceerd

Als bij die wandelaar die buiten
In een eenzaam donker woud
Schijnbaar vrolijk loopt te fluiten
Zo zijn angsten tegenhoudt

Zal ik ooit nog mijn leven
Gewoon domweg kunnen zijn?
En, al is het maar voor even
Verlost zijn van de pijn