Nooit meer mijn hart zul je ineenkrimpen, in twee breken

want het gevoel dat jou zo deed lijden, was de liefde voor niemand



Onpersoonlijke liefde, gericht op een glimlach, een speels blik, een gouden haarlok, de aanraking van een zacht lichaam

zo zacht, sidderend zacht dat slechts de herinnering overblijft

lijkt mij te beurt te zijn gevallen



Als een magneet lijkt deze liefde zonder gezicht

Alle momenten van eenheid en geluk naar zich toe te hebben getrokken

Egodstische liefde was het, en alles wat ook maar een beetje echt was

Werd als gebroken kristal over de grond gestrooid



Liefde voor iedereen was het, dacht ik

Liefde voor jou, voor hen, voor alleman

Maar de folterende pijn die me steeds overtuigde om voor allen te lijden

Was eigenlijk een waarschuwing: diep in mezelf wist ik, denk ik

Dat de liefde voor allen de liefde voor niemand is...