De kou dringt door de muren.
De gure wind blijft maar schreeuwen.
De hemel twijfelt nog tussen wit en grijs
en ik sta oog in oog met m’n pijn.
Seconden duren uren.
Nachten zonder jou lijken eeuwig.
De warmte in m’n hart
maakt plaats voor ijs
en kleuren kleurden zwart rondom mij.
Ontwaak,
uit deze droom, vannacht nog.
Het is laat,
de tijd is om.
Dus komt toch naar mij.
De wijn doet fantaseren.
Wij met twee in de regen.
December was niet koud, het leek eerder mei.
Als iemand van je houdt, stopt de tijd.
Geen sneeuwstorm kon ons deren.
Geen tegenslag hield ons tegen.
De hemel was te blauw, voor eeuwigheid.
Ik hield teveel van jou, nog altijd.
Ontwaak,
uit deze droom, vannacht nog.
Het is laat,
de tijd is om.
Dus komt toch naar mij.
Te laat, ik ga kapot, de aftel.
Bestaat er dan geen god?
Misschien wel, misschien wel.
Misschien wel....