Als het stuwmeer door de dam
Als water uit de kraan
Als een zondvloed op woensdagavond
Zat jij op het balkon, niet ver bij mij vandaan

Je blaast de hoorn des overvloeds,
De misère is van de baan
De maan kruipt langzaam voor de zon
En jij besluit, ik laat je laat lekker niet meer gaan


Doe me na, kijk me aan
Kleed me met je ogen uit
Maar laat mijn sokken aan
Laat je gaan, raak me aan
Als we samen verder gaan
Laat ik het licht voortaan wel aan

Maar laat mijn sokken aan!
Mijn grijze geitenwollen
Ik zit je niet te dollen


Van die donderdag, dat je bij me kwam
Is bij me blijven staan
Die vrijdagochtend scheen de zon
En ik dacht toen bij mezelf, wat heb ik nu gedaan

Als een pritt-stift, vastgekleefd
beien honing uit een raat
terwijl mijn hand best stevig beeft
Dringt het langzaam tot me door, Maar nu is het te laat