Soms staar ik voor me uit, springen er tranen in m’n ogen.
Zonder aanleiding of reden, ineens heel even diep bewogen.
Niet omdat ik pijn heb, niet om een film of om een wonder,
Niet om iets moois of om iets treurigs, nee niet om echt iets in ’t bijzonder.

Niet om dat jochie zonder ouders, of om mijn zoontje met mijn pa.
Niet om die dood gevonden puber, of de saamhorigheid daarna.
Niet om verdwenen Argentijnen, of mijn vakantie daar in maart.
Niet om die oude koude zwerver, noch het vrijen voor de haard.

Niet om die zieke zonder uitzicht, of om dat bruidspaar in een droom.
Niet om dat ondervoedde meisje, of om de kaarsjes in de boom.
Niet om de vliegen in haar ogen, niet om de blik van miss Monroe.
Niet om die kinderen met Lepra, niet om de benen van Bardot.

Soms staar ik voor me uit, springen er tranen in m’n ogen.
Zonder aanleiding of reden, ineens heel even diep bewogen.
Dan word ik ongelukkig, omdat ik te gelukkig ben.
En van alles wat ik dagelijks zie gelukkig de helft maar ken.