Geld! Geld!
Het stinkt naar poep
en er kleeft bloed aan, van geweld.
De arme is de lul
en de rijke speelt de held
met geld.

Geld dus.
Ik was negen jaar en op school was ik de slechtste van de klas. Ik kwam een keer thuis met een rapport met alleen maar enen, tweeën en drieën, en mijn vader had ze alle dertien goed. Bovendien vond iedereen mij in die tijd ontzettend vervelend, wat heel vreemd is want ik was toen al net zo geestig en ad rem als ik nu ben.

U kent het wel, jaren vijftig, gezelligheid, familiebijeenkomstjes, een gewaagde kwinkslag mijnerzijds, meteen een lel om je oren, gezellig.
En al dit ongerief werd mijns inziens veroorzaakt door de gebreide onderbroeken die ik moest dragen. 'k Had er tien, vijf recht en vijf averecht, en het boven elastiek zat zo strak dat ieder sociaal contact al bij voorbaat uitgesloten was. Na twee uur dragen had het bovenlichaam niets meer te maken met het onderlichaam. In de pijpen zat ook heel strak elastiek in verband met inkijk zodat dit gedeelte van het lichaam een soort eigen bloedsomloop kende. En de beentjes die bungelden daar dan zo'n beetje onder.
?
Ik liep over straat. U kent dat wel, zo'n straat, jaren vijftig, gezelligheid, asfalt, tegels, hondenpoep. Opeens zie ik een klein damesbeursje, ik raap het op, doe het open en tot m'n stomme verbazing zit het boordevol
Geld! Geld!

Geld dus. Vijftienhonderd gulden, de gulden was toen nog de gulden. U kent het wel, jaren vijftig, gezelligheid. De koningin was toen nog een stuk ... jonger. God was met ons, gezellig. En onmiddellijk bevangen door de, eh, paranoia van de bezittende klasse stopte ik de portemonnee op de plaats waar ik anders de eierwarmer had. Zo als dit ... oh, ik ben nog even iets vergeten. Eh, deze onderbroeken hadden gulpen, die niet geheel voldeden aan het huidige modebeeld. Ze weken als de pest zodat ik vooral tijdens koude wintermaanden nogal eens moest bijspringen met een gebreide eierwarmer. De gulpen waren afgezet met zeventien bellenboeren knoopjes en ik denk dat John Woodhouse daar z'n vingervlugheid vandaan heeft.

De ... de portemonnee dus op die plaats storm ik de woonkamer binnen en mijn zuster vraagt onmiddellijk, "Wat heb jij daar voor een rare bobbel in je broek?" En mijn vader natuurlijk meteen uitleggen. Die droeg ook van die gebreide onderbroeken. Dus die zat net als wij d'r ontzettend mee omhoog en hij ... hij licht ons als volgt voor: "Je hebt een ram en je hebt een ooi. Dan ga je die scheren en dan krijg je wol en als je dat breidt dan krijg je gebreide onderbroeken." Dat was niet helemaal wat ik me d'r van voor had gesteld. En iedere keer moest ik weer denken aan die verschrikkelijke hoeveelheid
Geld! Geld!
?
De volgende dag zal ik mijn leven lang niet vergeten, denk ik. Want iedereen wist dat ik het geld bij me had. Dat ik het ging terugbrengen naar de barones die het verloren was. Dat die barones mij een beloning zou geven en iedereen wilde met mij in aanmerking komen voor een deel van die beloning, dacht ik. Uiteindelijk is er één met me meegegaan. Één, die wilde voldoen aan de waanzinnige voorwaarde die ik eraan verbonden had. Hij mocht mee als we ruilden van onderbroek. En de jongeman die toen bereidt was alles te doen maar ook alles te laten voor geld, kennen wij vandaag de dag nog steeds, als de fractievoorzitter van de VVD. En als ... en als u 'm ziet zult u moeten toegeven dat z'n bovenlichaam niets te maken heeft met z'n onderlichaam.

Ik bel aan. De barones doet open. U kent dat wel, zo'n barones, jaren vijftig, alles is vals aan dat mens. Haar is vals, de tanden zijn vals, de boezem is vals en de hond is vals. Ik zeg: "Mevrouw, ik heb uw portemonnee gevonden." "Braaf hoor, kereltje.", zegt ze vals. "Ga jij maar eens gauw naar de tuinman, en die heeft vast nog wel een lekker stukje fruit voor je liggen." En weg was het fractievoorzittertje. En even later komt ie terug met een sappige kruisbes. En ik loop naar die, eh, hovenier toe en ik zeg, eh, "Tuinkabouter, 'k heb net een portemonnee gevonden met een smak geld. Nu heb ik recht op een jaar lang gratis James Grieves. Wat dacht je daarvan? Mh?" En die man zegt: "Appels? Appels? 'k Heb net al een bes weggegeven. Ik blijf niet aan de gang met dat ooft." En ik zeg tegen hem: "Ik wou ook helemaal geen appel. Kwahelemagunappel. Ik wou ... geen appel. Ik wou ... Ik wou ... Ik wou ...
Ik wou ...!!!"

Geld! Geld!
?
Ik hield niet zo van werken
maar m'n leerplicht was voorbij.
Dus ging ik naar een baas toe
of ie een baantje had voor mij.
En na de test ondergeschiktheid
kregen wij het over loon.
En hij zei: "Je kunt beginnen
voor negen tientjes schoon."

Van dat geld trap je geen deur in
dus deed ik rustig aan.
Ik dacht na over het leven
en de zin van het bestaan.
De wereld is een etterbuil
van rotzooi en geweld.
En ik wist dat het de schuld was
van het kapitaal en van het geld.

Geld! Geld!
Het stinkt naar poep
en er kleeft bloed aan, van geweld.
De arme is de lul
en de rijke speelt de held
met geld.?
Ik fietste dagelijks naar mijn werk toe,
gedreven door dat heilig vuur.
Mijn vrienden deden het per brommer.
Dat scheelde hen per dag een uur.
Ik wou dus ook een brommer.
Ik heb er drie jaar voor gespaard
maar toen ik hem wilde kopen
was het geld geen kloot meer waard.

Als je kocht op afbetaling,
kreeg je hem onmiddellijk mee.
Dat gold niet alleen voor brommers
maar ook voor koelkast en tv.
Het is de maalstroom der termijnen.
Het is de truc van het kapitaal.
En de moraal van dit verhaal is
"Het overkomt ons allemaal."

Geld! Geld!
Het stinkt naar poep
en er kleeft bloed aan, van geweld.
De arme is de lul
en de rijke speelt de held
met geld.
?
Geld! Geld!
Het stinkt naar poep
en er kleeft bloed aan, van geweld.
We hebben nooit genoeg.
We raken nimmer uitgeteld
me-he-he-he-het
Geld!