Op een zomeravond, duizend mensen op het plein
Zij was zo stralend, ze had zo'n aparte stijl
Waren het die ogen, ieder woord of elk gebaar?
Er was geen ontkomen aan die vreemde kracht van haar

Ik was betoverd, en al wat ze zei leek gewoonweg toverij
Betoverd, de wereld was te klein Betoverd, diep in mij

Was het uren later of ging maar één moment voorbij
De eerste zonnstralen schenen binnen toen ze zei
" Kom mee, ik geef je al wat niemand kreeg van mij "
En nooit in m'n leven was de hemel zo nabij

Ik was betoverd, en al wat ze zei leek gewoonweg toverij
Betoverd, de wereld was te klein, Betoverd, diep in mij

Maar zo'n moment vergeten, nee dat kan ik niet
Het lijkt m'n hele leven, dat ik achterliet
'T is net alsof ik droomde, heeft de dag wel ooit bestaan?
En het leek me toen wel beter elk z'n eigen weg te gaan