Op de brug van Temse, het is al lang geleden,
gaf men een bal, ja, het is al lang geleden.
De mooie Frieda die wou er zo graag heen.
“Mijn liefste moeder, mag ik uit dansen gaan?”
“Nee nee mijn meiske, blijf daar maar ver vandaan.”
Toen huilde Frieda, ze wenste zich wel door.
Toen kwam haar broer al op een gouden boot:
“Hé kleine zus, wie heeft je wat misdaan?”
“’k Mag van ons make naar ’t lentebal niet gaan.”
“Kom zus van mij, ik neem je met me mee.
In je wit kleed ben jij een lentefee.”
Toen brak de brug, en hoeft het nog gezegd?
De mooie Frieda kwam in het Scheld’ terecht.
“Helaas mijn broer, het is met mij gedaan.”
“Welnee mijn zus, ik laat je niet vergaan.”
Toen sprong Johan zoals ’t een zeeman past,
maar mag’re Hein heeft z’ allebei verrast.
En alle klokken luidden groot verdriet.
De moeder vroeg: “Waarom dit droevig lied?”
“’t Is voor Frieda en voor haar broer Johan.”
Ziedaar het lot van wie niet buigen kan.