Hei Kathelijne,
wat kom jij nog zo laat bij papa in de woonkamer doen zeg?
Maar lieverd,
daarvoor hoef je toch niet bang te zijn,
dat schieten was niet echt, weet je.
Dat was maar op de televisie hé.
Wat zeg je? In Vietnam?
Wie heeft jou over Vietnam verteld zeg?
Ha, de juf in de klas.
Waarom de grote mensen elkaar ginder vér
zomaar doodschieten?
Nou meisje, dat weet je papa echt ook niet.
Zeg, maar jij moest nu allang
naast je poppemieke liggen dromen jij.
Kom nou, wat zeg je lieverd?
Jij moet geen klein broertje meer hebben?
Ha, je zou liever een echt weeskindje willen?
Kom, kleine meid,
daar praten we morgen wel eens verder over hé?
Ssst… geen vragen meer, jij moet nu slapen…

Wat is de wereld nog zo mooi
blonde Kathelijn.
Zo ongelooflijk veel te mooi om waar te zijn.
Wij grote mensen nemen alles veel te zwaar.
Wij zijn te moeilijk, te onwillig voor elkaar.
Wij grote mensen
leven veel te veel van schijn,
we durven doodgewoon onszelf niet eens meer zijn.
Maar als je groot wordt
zal je weten, kleine meid,
dat wie oprecht is, tegen wind en molens strijdt.
Jij kunt nog dromen dat je danst op regenbogen.
En als je lacht zie ik duizend sterren in je ogen.
Jij kunt nog dromen van die nar en harlekijn…

Slaap nu maar zacht, mijn kleine blonde Kathelijn.