Jantje was een kleine kleuter,
Enigst kindje, teer verwend.
En op zeek’re dag zei moeder:
“Hoor eens even lieve vent,
Als je zoet bent komt er spoedig
Een zusje of een broertje bij.”
Nou dat was wat voor ons Jantje
En het ventje zei toen blij:
“Wanneer er een klein zusje kwam
Kreeg zij van mij wat moois, zeg mam”.

“Dan gaat m’n spaarpot open,
En krijgt die schattebout
Een boeketje witte rozen,
Waar m’n mam ook zo van houdt.”

Toen de ooievaar verwacht werd
Moest Jan met zijn tante mee
En hij werd daar voor een nachtje,
O zo vrolijke logé.
Voor het geld uit Jantjes spaarpot,
Eerst wel tien keer nageteld,
Werd er in een bloemenwinkel
’n Heel lief boeket besteld.
En ’s nachts in bed, nog in zijn slaap,
Zei, dromend nog, de kleine knaap:

“Straks gaat m’n spaarpot open,
En krijgt die schattebout
Een boeketje witte rozen,
Waar m’n mam toch zo van houdt.”

D’and’re morgen bij zijn thuiskomst
Dacht Jan: “Hee, wat vreemd vandaag;
De gordijnen zijn gesloten,
Ze zijn helemaal omlaag.”
Snikkend sprak zijn vader: “Jantje,
Nu heb je geen moesje meer,
Zij ging met je lieve zusje
Weg, naar Onze Lieve Heer.”
En zachtjes legde Jan’t boeket
Op’t dode zusje, in ’t bed.

En wenend zei toen Jantje:
“’k Bracht witte roosjes mee.
Hier mam, hier lief klein zusje,
Die zijn voor jullie twee.”