Toen ik nog een kind was, woonde eer een oude hodja in ons dorp. Een hodja is een wijze man die in zijn leven een echte pelgrimstocht heeft gemaakt. Het zijn vaak wonderlijke kerels, die hodja's, maar de mensen hebben toch eerbied voor hen.

Op een dag kwam onze hodja bij een buurman om een pan te lenen. Een paar dagen later bracht hij twee pannen terug
"Waarom twee?", vroeg de buurman.
"Je pan heeft een kind gekregen.", zei de hodja.
De buurman vond het vreemd maar hij dacht: ik zeg maar niks. Ik vind het allang best

De volgende maand kwam de hodja twee pannen lenen en de buurman dacht: Dat zit goed. Nu krijg ik er misschien vier terug.
Maar de tijd verstreek en wie er ook kwam, geen hodja met een pan. Toen buurman de hodja eens op straat zag lopen zei hij: "Hoe zit het met m'n pannen?"
"Helaas", zei de hodja, "ze zijn overleden."
"Pannen kunnen niet overlijden", zei de buurman.
"Wat kinderen kan krijgen, kan ook overlijden.", zei de hodja. "Dus nu is het te laat om er iets van te zeggen. Dat had je moeten doen, toen je die twee pannen van me terugkreeg."

De buurman heeft veel gehad aan deze wijze les en de hodja aan z'n pannen.