Ik woonde eenzaam op mijn kamerDe ramen dicht, geen horizon
Zo zonder liefde en verlaten
Met weemoed die mij overwon

Geen einde zag ik aan die tunnel
Mijn leven werd één grote ramp
Ja, tot ik weer mocht leren leven
Toen ik jou die dag tegenkwam

Zo mooi, zo mooi
'k Wist niet meer dat de hemel blauw was
Tot jij diep in m'n ogen keek
Zo mooi, zo mooi
'k Wist niet meer dat het leven mooi was
Wanneer je weet waarom, wanneer je weet voor wie je leeft
Zo mooi, zo mooi
Zo mooi, zo mooi

Ik was lang in de put gebleven
Had jij er mij niet uitgesleurd
Door simpele woorden vol van liefde
Waar jij nu elke dag mee kleurt

Ik ben aan jou verslaafd voor 't leven
En weet geen beter medicijn
Ik moet geen overdosis nemen
Om steeds in hoge sferen te zijn

Zo mooi, zo mooi
'k Wist niet meer dat de hemel blauw was
Tot jij diep in m'n ogen keek
Zo mooi, zo mooi
'k Wist niet meer dat het leven mooi was
Wanneer je weet waarom, wanneer je weet voor wie je leeft
Zo mooi, zo mooi
Zo mooi, zo mooi