Er was eens een heel oude dichter in een stad 
Die al heel mooie verzen bij mekaar geschreven had 
Heel mooie gedichten van liefde en trouw 
Van ik hou zo van jou en z'n lucht meestal blauw 
En hij droeg ze nog op aan z'n vrouw 

Hij was van het soort dat nog kijkt naar de maan 
En iedereen lachte, die hem daar zo zag staan 
Hoewel hij waarschijnlijk aan niemand misdeed 
Want hij had het niet breed, die kleine poëet 
Toch spuwde men vaak op z'n kleed 

Toch schreef hij maar door, van de lente en het groen 
Van de bomen, de bloemen, de bijen, het plantsoen 
En als het ook ergens maar eventjes kon 
Dan scheen er een zon, en dan was er een bron 
En een maagd in een dure japon  

Toen kwam er een oorlog, een wolk voor z'n maan 
Men vroeg hem een strijdlied om vechten te gaan 
En hij scherpte zijn pen, maar hij zag een soldaat 
Met een kindergelaat en hij voelde geen haat 
En hij schreef niets voor het bloedsyndicaat 

En de mensen van zijn stad hebben de strijd verloren 
En de leeuwerik zong weer, maar op het veld stond geen koren 
Ze zijn rond het huis van de dichter gaan dringen 
Ze riepen: Hij gaf ons geen lied om te zingen 
Ze loeiden en brulden landverraad 
Ze veroordeelden hem voor tekort aan haat 
Ze hebben z'n mooiste pen genomen 
Ze roofden z'n meest naïeve dromen 
Ze staken z'n schamele woning in brand 
En ze vermoorden hem, in naam van het vaderland