Toen Tijl de Zwingegeul zag verzanden
Greep hem bij nacht een groot verdriet
De koggen uit de vreemdste landen
Verzonken somber in het riet

Ach, Damme, dacht hij, Damme, Damme
Gebroken wordt uw glorietijd
En droef met aan zijn zijde Lamme
Heeft hij gelijk een kind geschreid

Alleen nog de geliefde Lene
Bood hem die nacht haar zoetste troost
En dreef zijn dromen tot karvelen
Waarover zacht het oosten bloost

Want in het ledikant gelegen
Werd plots hun liefde tot een schip
En zeilden zij langs wond’re wegen
Onkwetsbaar nog voor storm of klip