Vanuit de stad van de Sinjoren 
Trok Tijl 'n keer op Scheldevaart
Hij groette Ons Lievevrouwe-Toren
Sinds eeuwen glorierijk bewaard
Blij hoorde hij de beiaard spelen
En liet zich drijven op de vloed
Lag Nele op zijn schoot te strelen
En dacht: wat is het leven zoet

Naar Rupelmonde wou hij roeien
Waar, hem ter eer, een standbeeld stond
Dat uit de Schelde scheen te groeien
En hij bijzonder zwierig vond
Langs Burcht en Kruibeke naar Bazel
Met Schelle aan de overkant
Doorkruiste Tijl niet bij gebazel
Maar dolverliefdd het Scheldeland

Voorbij de Rupel aangekomen
Lei Tijl de riemen rustig neer
Zat even Scheldediep te dromen
Maar kuste Nele keer op keer
En eenmaal speels aan wal gesprongen
Keek Tij zijn standbeeld stralend aan
En riep hij fier uit volle longen:
“Die schijnt me hier niet slecht te staan”