Een avond langs de Brugse reien
Zat Tijl verliefd op een terras
Met Nele goedgemutst te vrijen
En nipte lachend aan zijn glas
Maar almeteens wou Tijl gaan varen
En riep de veerman naderbij
De bomen kregen gouden bladeren
En van smaragd werd gans de rei

Zij vaarden met hun beide henen
De veerman deed zijn droomverhaal
De huizen die voor hen verschenen
Geleken plots van puur opaal
Het Belfort stond verbronst te blinken
Gruuthuuse gloeide als van goud
Traag hoorde Tijl de klokken klinken
Van Sint Salvador, groots gebouwd

Zo voer de sloep bij zacht geklater
Langs het Begijnhof naar een sluis
Tot voor het zilvren Minnewater
Vol zwanen en verdroomd geruis
Daar is ’t dat Tijl zijn liefje kuste
En Nele in zijn armen sloot
Haar wiegend in zijn armen suste
De kleine schuit een sprookjesboot