´k Lag in mijn ton, in diepe rust,
totdat ik wakker werd gekust.
Een onbekende stem zij zacht:
“Ik heb zo vaak aan u gedacht.
Ga mee, Diogenes, ga mee,
de wereld klaagt nu ach en weh
en ga weer zoeken als voorheen,
misschien vindt u d´er nu wel één”.

Ik ben Diogenes, ´k leef in een ton.
Ik zoek naar mensen, onder de zon.
Maar wat ik zoek, ik zeg het onomwonden,
heb ik tot nu toe op aarde niet gevonden.
Ik ben Diogenes, zoals u ziet,
maar wat ik nu weer zag, dat paste me niet.
Ik zoek naar iets, waar men zo lang aan denkt:
Ik zoek een mens, die ons de vrede brengt.

Ik reisde heel de wereld door,
maar heb er nu genoeg van hoor.
Het is nu, oh, daar, die pluis,
het lijkt wel een groot gekkenhuis.
Men haat elkaar van klein tot groot,
de mensen slaan elkander dood,
want die ik vond, tot mijn verdriet,
zijn zogenaamd, maar meer ook niet.

Ik ben Diogenes, ´k leef in een ton.
Ik zoek naar mensen, onder de zon.
Maar wat ik zoek, ik zeg het onomwonden,
heb ik tot nu toe op aarde niet gevonden.
Ik ben Diogenes, zoals u ziet,
maar wat ik meestal zag, dat paste me niet,
Ik zoek naar iets, waar men zo lang aan denkt:
Ik zoek een mens, die ons de vrede schenkt.