Achter m’n huis in het blauwe bootje
wiegde de wind me heen en weer
de zon was rood en de witte duifjes
van Stijntje Marijntje fladderden neer
tussen de koeien, de eenden, de schapen
tussen het loeien, het kwaken, het blaten
op het weiland van Jan Vergeer

Stijntje Marijntje is gestorven
toch nog te vroeg, zeggen ze dan
maar voor iemand, die zo alleen is
zijn de jaren twee keer zo lang
Stijntje Marijtje zal niet door mensen
alleen door haar dieren worden gemist
je hoorde haar rammelen, klappen, lokken
fluiten, koeren, klakken, tokken
omdat ze als geen ander wist
aan mooie woorden heb je niks

Toen Stijntje Marijntje werd begraven
sprak geen mens een afscheidswoord
ook geen bloemen, nergens tranen
maar nog nooit zijn er bij een begrafenis
zoveel zingende vogels gehoord

Nu staat het huisje van Stijntje Marijntje
er aan de Meije geschrokken bij
hond, kat en kippen zijn weggehaald
daarna de pony en behalve de geit
zijn alle duifjes opgepakt
maar ik zag, hoe er een is ontsnapt
over de Meije naar het land van Vergeer
en ik wist: die pakken ze nooit meer

Achter mijn huis in het blauwe bootje
elke avond weer
strijkt de ziel van Stijntje Marijntje
in de gedaante van een duifje hagelwit en fladderend neer
tussen de koeien, de eenden, de schapen
tussen het loeien, het kwaken, het blaten
op het weiland van Jan Vergeer