Het is nog niet te laat,
al denk je op dit uur dat ons geluk vergaat.
Eenmaal was je blik zo stralend als Parijs.
Nu kijk je me aan met ogen koud als ijs.
En je hart zweeft tussen liefde en haat.

Het is nog niet te laat,
maar toch wordt het hoog tijd dat één van beiden praat.
Door één enkel woord, wordt alles weder goed.
Maar jij bent te trots en mij ontbreekt de moed.
'k Ben zo bang dat jij me misverstaat.

Nochtans ben ik bereid, ieder woord van jou te geloven.
En al die narigheid in één enkele zin te verdoven.

Het is nog niet te laat,
en zwijgend bid ik dat je m'n gedachten raadt.
Al het leed ter wereld, schuilt hier in mijn hart.
Jij reikt me je armen, ik had het wel gedacht,
want het is nog niet te laat, want het is nog niet te laat.
Het is nog niet te laat!


(c) Dorlois / Roucher / Byl