Op donderdag was hij nog vrij
En een dag later plotseling gekneveld 
En ’s zondagsmorgens uit de nevel
Daar dook de dood op en die zei:
“Je moet je gedachten voor je houden
En zwijg maar en sla je ogen neer
Zodat je niet dit lijden ziet
En dit verdriet je niet zal knauwen”

   Wijde zee, toe, breng jij mij m’n zoon terug
Wijde zee, toe, breng jij mij m’n zoon terug
Wijde zee, toe, breng jij mij m’n zoon terug
Wijde zee, wijde zee, breng m’n zoon terug

“Nee, goeie dood”, zei hij aangedaan
“Nee goeie dood, dat moet je me besparen
‘k Wil naar de hoge bergen staren
Die machtig als de zon daar staan
Ik wil in de stille stromen kijken
Waarop onze hemel diepblauw drijft
En ik vergeet mijn moeder niet
Die aan haar leed dreigt te bezwijken

   Wijde zee, toe, breng jij mij m’n zoon terug
Wijde zee, toe, breng m’n zoon met je mee terug
Wijde zee, toe, breng jij mij m’n zoon terug
Wijde zee, wijde zee, breng m’n zoon met je mee terug

Nu wordt de zon bloedrood van kleur
De bergen kreunen of ze straks gaan wenen
De tijd blijft stilstaan in Athene
En de natuur verliest haar geur
Aan ’t strand staat een moeder zacht te klagen
Maar niet verslagen wachtend op haar zoon
Ze legt haar klachten op de zee
De wind zal ze naar Lyros dragen 

   Wijde zee, toe, breng jij mij m’n zoon terug
Wijde zee, wijde zee, breng m’n zoon terug
Wijde zee, toe, breng jij mij m’n zoon terug
Wijde zee, wijde zee, breng m’n zoon terug