marius:
Dit verdriet is niet tedelen.
deze wond doet altijd pijn.
lege stoelen,lege tafels.
nu mijn vrienden niet meer zijn.
hier ondstond de revolutie.
hier ondstaken zei de vlam.
en zij zongen van een toekomst.
van een toekomst die nooit kwam.
bij de tafel in de hoek daar.
vormde zij een nieuwe staat.
En zij zongen daar hun hymne.
---en ohh ik hoor ze weer--
een hymene die hun dood lied werd.
Daar op de barrikade.
EEnzaam bij de eerste daggeraad.
Ik moest leven jullie sterven.
vergeef me dat het zo moest zijn.
dit verdriet is niet tedelen.
Deze wond doet altijd pijn.
en hun schaduw achter het venster.
En hun schaduw op de grond.
legen stoelen legen tafels.
waar wij sloten ons verbond.
was het alles waard testerven.
dat is eenb vraag die dringt en dwingt.
lege stoelen lege tafels.
en geen vriend die ooit nog zingt.