HET ZEESCHIP
(giorgio gaber - fred brouwers)

het zeeschip, is net als een zeeschip, en zijnde een zeeschip
is het normaal toch dat het in zee loopt.
het zeevlak, wat is het natuurlijk, en rimpelloos vlak ook,
de echte perfectie, 't blijft altijd hetzelfde
het zeeschip heeft ook nog motoren en door die motoren
weet het niet waarheen maar gaat toch door met varen.
vooruit, vooruit, vooruit maar,
voorwaar ik zeg het klaar en luid :
te samen door het leven de boeg vooruit !
het zeeschip, en op ons zeeschip, behalve de massa
zijn allen aanwezig, familie en vrienden

	ontbreekt enkel opa, arme opa !

eenieder wordt prima behandeld
en elk heeft zijn vakje kompleet met omheining, dat lijkt me rechtvaardig

	eerste klasse, tweede klasse, derde klasse
	dan de vrouwen, de negers, etc... etc...

het zeeschip, is een zeeschip met klasse(n)
het hout van de brug is totaal witgeschilderd, prachtig, fantastisch !

	mooi, hé, zo'n brug ? wat een mooie brug hebben we toch,
	een witte brug, he, ik heb nog nooit een rood schip gezien ...
	een beetje vulgair eigenlijk.

vooruit, vooruit, vooruit maar, voorwaar ik zeg het klaar en luid :
te samen door het leven de boeg vooruit.
in't zeegat, lai, lai, lai,
daar schittert ons scheepje, heeft een soort bekoring
die zelfs suggestief is wanneer 't op en neer gaat.

	een bekoring binnenin ...
	ik voel me eigenlijk niet zo lekker.

dan moet je je geest wat verstrooien, je hersens gebruiken,
een ogenblik denken aan iets dat heel mooi is.

	ja, ik moet absoluut denken aan iets dat me afleidt 	en me mijn maagpijn doet vergeten. even       denken ... waar kan je zoal aan denken ?... 	aan mijn vriend ! ja !
	ik zie hem al voor me, mijn hand glijdt door zijn haar ...	verder naar beneden, ja ... zijn schouders, ja ... zijn tepels, ja...	nog wat verder naar beneden, ja...	bij hem komt het hoger en hoger ... en bij mij ook !

die zee toch, oh wat vreemd is die zee toch !
poëtisch en prachtig die golven die klotsen,
maar ik moet er van kotsen.

	ik moet aan iets overtuigenders denken, aan verdriet !
	ja ... aan een enorm verdriet ... aan grootvader !
	ja, die doet het nog altijd !
	concentreer je nu maar...
	mijn grootvader stierf op tragische wijze in 1960
	net als willem elschot. oh, ik hield zo van hem...
	mooie, trotse houding ... snor ... strikje ...
	hij trouwde met de tante van een achternicht : elvira.
	wat een leven ! arme grootvader !
	af en toe verdween hij... drinker, hé... grote drinker ...
	tot op een gegeven moment : zijn lever ... naar de vaantjes
	weggesmolten ... rot ... o ! ik voel me weer misselijk,
	daar is dat braaksel weer ... ik moet weerstand bieden ...
	ik wil niet de eerste zijn die ... ik moet me ertegen verzetten.

Vooruit, vooruit, vooruit maar,
voorwaar ik zeg het klaar en luid :
tesamen door het leven de boeg vooruit !
dat zeetje is een beetje te pittig,
de mensen verbleken,
maar houden zich flink, want ze willen niet zwichten.
denk maar aan opa !
nu hoor ik op alle etages,
op het derde, opm 't tweede, ja zelf op het eerste
een diep dof gerommel.
nu ben ik toch nog de eerste !
de zee wordt, de zee wordt maar groter,
de mensen van boven die kotsen naar onder,
't is niet te geloven.

een gevecht ! een gevecht dat alsmaar heviger wordt, die van het eerste kotsen op die van het tweede, die van het tweede op die van het derde ... het trefen is onstuitbaar, gewelddadig.
de mensen kotsen terug, reageren, happen naar lucht ... een priester zet de mensen aan om elkaar lief te hebben, hij knielt neder en kotst zowaar zijn hele ziel uit !
een rijkswachter zegt : hoe maak ik er een eind aan ?
ik probeer mijn buikvlies uit te spuwen, maar ik geraak niet zover.
de mensen van boven ... een verschrikkelijke ontlading ! een slagregen van brokjes en draadjes het zeeschip helemaal vol, helemaal vol kots.

vooruit, vooruit, vooruit maar,
voorwaar ik zeg het klaar en luid
tesamen door het leven de boeg vooruit !
vooruit, vooruit, vooruit maar,
voorwaar ik zeg hetklaar en luid
tesamen door het leven de boeg vooruit !