DE REVOLVER
(giorgio gaber - filip van luchene)

het zijn harde tijden - zonder medelijden
sociologen verklaren en gissen maar daar heb je niets aan
de staat laat maar betijen
wil je risico's vermijden, koop je dan maar een revolver.
het geweld in de steden is meer dan een reden
die vijandige sfeer die altijd overal in de lucht hangt
't is maar logisch dat een mens geen gevaar wil lopen
ik ga een revolver kopen.
	zeven vijfenzestig - automatisch - zonder vergunning - donkere kolf,in¬ge¬legd met ivoor, korte loop, verchroomde trekker met soepele slag¬pin.
	klik - klik - klik
's zondagssmiddags ga ik wandelen in 't park tussen al die brave men¬sen,
hondje aan de leiband zij weten niets van dat kleine juweel,
dat ik telkens een beetje streel diep onder in mijn handtas.
ik voel hoe hard hij is en koud als een zware steen
'k voel hoe allemachtig hij daar ligt te wachten
je bent een ander mens met zoiets in handen
zo'n verduiveld ding dat op elk moment, heel onverwacht een vuurwerk kan ontste¬ken.
stel je dat eens voor, ik had zelfs een slecht geweten bij het meppen naar een vlieg.
maar in deze tijden is het niet te vermijden
al die nieuwe ideeën, die vrijheid van denken en dromen
en al draait de wereld dol, ik laat niet van slapen, want ik reken op mijn wapen.
	zeven vijfenzestig, maar dat zei ik al - dat prachtig zachte ivoor op de kolf, alsof we al jaren met elkaar zijn ver¬trouwd - zacht, gevoelig, soepel  klik - klik - klik
de parkeergarage vlakbij de rosse buurt
ligt er 's nachts om kwart voor drie totaal verlaten bij.
met de lift gaat het naar min zeven en ik voel het beestje leven terwijl ik mijn ticket zoek
er is geen levend mens te zien in het halfduister.
ik loop verloren in het dolhof van beton, en in de groene schijn van de nood¬verlichting
trek ik mijn handtas open en grijp mijn lieverd vast
geen mens kan weten wat ik hier in mijn hand hou.
stel je dat eens voor ik die vroeger om halfzeven de deur op dubbel slot had.
	een hele verdieping vol auto's, een ervan is de mijne, ze lijken in het half¬duister alle¬maal op mekaar. die van mij is wit, ik streel met mijn vinger over glanzende limousines, die van mij staat er ergens tussen, blootge¬steld aan die¬ven en vandalen. een donkere figuur staat aan de deur van een auto te friemelen, mijn auto misschien ? een vulgaire dief die alle auto's afloopt op zoek naar achteloos opengelaten deuren. ik sluip nader. hij staat bij een kleine witte auto. mijn kleine witte auto ? ik schuif geruis¬loos dichter. ik zie zijn nek, een vette nek met plooien. een dikke plooi als een brede pruilmond die naar mij lacht. mijn vingers klemmen zich vast rond de gladde trekker. de stevige loop, de don¬kere kolf met ivoor, de soepele slagpin, hard en zacht tegelijk, onweerstaanbaar,
klik - klik - pang !!!!
het zijn harde tijden, zonder medelijden...
het zijn harde tijden ...