Er is een afdruk in de grond waar wij hebben gestaan
een deukje in de aarde, een kreukje in het land
een putje dat wij zonder weten groeven voor onszelf
en even verderop vroeg jij om met me mee te gaan

Wij keken binnen in elkaar als naar een bootje in een fles
dat ligt te drijven in het glas, altijd te blijven waar het was
en we zeiden niet zoveel maar we zeilden over zee
even verderop in een groene zee van gras

Wij spoelden door de wereld als een boodschap in een fles
maar er was niemand die ontkurkte niemand die ons toen verstond
en die met ons over onze oceaan zou kunnen varen
even verderop waar ons geluk begon

Er is een afdruk in mijn hoofd die er nooit meer uit verdwijnt
al sterft de zee, al sterft de zee, al breekt het glas
van de broeikas waarin jij mij binnen hebt gelaten
even verderop in de groene zee van gras

Hoog in de wolken, samen voor heel even
maar nu zijn wij weer oneven, er ligt een adder in het gras
diep in de diepzee leeft een beest dat ik niet ken
en al sterft de zee dan nooit, de zeilen moet ik reven

Even, nog even, nog heel even wil ik, even
in een deukje in de aarde in een kreukje in het land
in de afdruk die wij maakten waar wij stonden bij elkaar
even verderop in de groene zee van gras