In de schemer van de dag
het ontwaken tussen nacht en nacht
is er niemand die naar ons zag
niemand die ons nodig acht
niet één die onze wijsheid wil
of die wachtte op ons hart
die ons vroeg naar het verschil
tussen grijs, wit of zwart

Er is niemand die ons kent
niet één die ons vraagt
dat als je wijn anders mengt
dan de aardbol vertraagt
of gewoon om een wolkje melk
en wat suiker voor twee
niemand vraagt of er iets anders is
dan koffie of thee

Wij drinken niet van verdriet
maar nog minder van plezier
toch drinken wij zoals je ziet
want er is niets anders hier
maar ik heb jou, ik heb jou
er is niets maar ik heb jou

‘t Kan ons niet schelen allemaal
wat ze denken over ons
weke mossels in een schaal
wat ze zeggen over ons
zij drinken en ademen stank
en zwelgen in hun vuile aard
ach, barstten zij van de drank
ze zijn de drank niet waard

Toen god de wereld schiep
schiep hij ons apart
en toen de oerknal ooit knalde
fluisterden wij van hart tot hart
en als de wereld straks vergaat
dan gaan wij gewoon niet mee
we blijven thuis, waar onze Stella staat
en roeien verder, recht door zee