Opeens een slag: nog klappen wieken boven
Het wankelend meisje,dijen worden zwart
Gestreeld door vliezen, bek om nek geschoven
hij houdt haar weerloos hart tegen zijn hart
Hoe kunnen die verschrikte vingers vaag
De veren pracht slaan van haar dij die zwicht?
En hoe zou vlees onder dit wit gevlaag
De vreemde hartslag voelen waar het ligt
Een lendensiddering wekt daar als vrucht
De wal in puin, toren en tin vol rook 
En Agamemnon dood.
Zo opgepakt
Zo overmand door t brute bloed der lucht,
Verkreeg zij met zijn kracht zijn kennis ook,
Eer zij de achteloze bek ontzakt.