't Was in de mob'lisatie,
Ik lag in Zierikzee;
Mijn hart zocht naar verstrooiing,
Voor mob'lisatiewee!
Toen leerde ik haar kennen,
Dat Zeeuwse "prachtstuk" meid;
En sinds dien tijd, vol zaligheid,
Ben ik mijn harte kwijt!

Ik heb mijn hart in Zierikzee verloren,
't Was in een zwoele zomernacht!
Ik was verliefd tot over beide ooren,
Jij frissche Zeeuwse weet niet hoe ik smacht!

Want toen wij afscheid namen bij de haven,
Nam 'k in mijn hart de beelt'nis met mij mee.,
Van jou frisch mondje en je blanke armen,
Mijn hart dat slaat voor Zierikzee

Was soms mijn kuch oûbakken,
Of soms de snert niet gaar;
Dan wist ik dat mijn kliekje,
Stond bij mijn Zeeuwse klaar!
En had mijn harde stroozak,
Mij slaap tekort gedaan;
Dan vulde dat, mijn Zeeuwsche schat,
D'r moll'ge armen aan!

De vrede is gekomen,
Het afscheid viel ons zwaar;
Twee kilometer zoenen,
Nam ik van 't lippenpaar!
Mijn ransel en mijn liefde,
Nam 'k mee naar Amsterdam;
Vroeg men om mij heen, waarom bleef j' alleen?
Verteld' ik hoe het kwam.

Wanneer men mij gevraagd heeft,
Waarom ik haar niet trouw?
Als 'k zoo krankzinnig veel houd,
Van deze frissche vrouw!
Dan gaf ik steeds tot antwoord:
Het kon mijn vrouw niet zijn;
Omdat zij was, omdat zij was;
De vrouw van mijn kaptein!